Same szóstki

Dziś miałem tylko trzy lekcje, ale potem musiałem siedzieć nad dziennikiem elektronicznym, żeby jako tako zsynchronizować go z dziennikiem papierowym w zakresie frekwencji. W sumie dłużej siedziałem nad papierami niż lekcje prowadziłem.

Trzeba było także posprzątać po pewnym rodzicu, który wziął w swoje ręce usprawiedliwianie pociechy, to znaczy na zebraniu sam pozaznaczał w dzienniku, oczywiście bez mojej wiedzy i bez powiadomienia mnie. Wrócił do domu zadowolony ze swojej pierwszej w życiu wywiadówki i oznajmił żonie: "Kochanie! Usprawiedliwiłem wszystkie nieobecności Młodego!" Cóż, żonie nawet przez myśl nie przemknęło spytać swe ślubne szczęście a jakteż on to zrobił. Aż się sprawa rypła, kiedy zauważyłem, że coś mi się osobliwie charakter pisma zmienił. Szczęściem szybko się wyjaśniło i na reputacji dzieciaka nie zaciąży. Muszę przyznać, że kiedy zorientowałem się, że to nie moje pismo, pierwszy podejrzany jaki mi się wyświetlił to był rodzic, a nie uczeń. Dla mnie nauczka - nie spuszczać dziennika z oka, nawet na chwilę.

Trwają ustne matury. Ileż dają nam emocji, zwłaszcza te z języka ojczystego. Mamy taki dream team, że się trzeba co roku modlić, żeby wszyscy zdali. A i tak nie zdają. Dziś w komisji zasiadły dwie panie znane z... eee... nazwijmy to - bezkompromisowej skrupulatności. Sam pomysł, żeby je razem zestawić już zasluguje na medal. Do tego dano im do egzaminowania klasę, w której przedmiotu uczyła, eee... to jest raczej chciałem napisać: lekcje miała koleżanka Loony. Drugi medal, bez dyskusji.

Wychodząc pytam woźnego o jakiś odsłuch z ustnych - nic nie wie. To chyba dobrze? Widzę na horyzoncie Wice, więc pytam jego. Emanujący spokojem baryton niesie krzepiące przesłanie:

- Spo-koj-nie! Tam uczyła Loony, to klasa Słonko, panie się lubią - DOBRZE BĘDZIE. Nic się nie martw!

Uspokojony takim komunikatem z mostka zszedłem z pokładu. Wprawdzie popiskiwał cienki głosik powątpiewania, że przecież wychowawczynią tej klasy jest kto inny niż koleżanka Słonko, ale machnąłem na to reką. Co ja będę szukał dziury w całym - przejęzyczenie pewnie.

Minęło parę godzin, rozmawiam sobie z Keldą, dzielimy się wieściami (Ona dziś była na gościnnych występach, stąd złakniona niusów z naszej tratwy Meduzy) - comme d'habitude. Opowiadam o rozmowie z Wice, a Kelda na to, że rozmawiała z koleżanką Wojującą Feministką.

Kelda: - No i pytam ją jak zdawali. A ona mówi, że same szóstki.

Ja: - To chyba dobrze. Tylko dlaczego ona mówi o celujących, przecież na maturze nie ma ocen?

Kelda [zanosząc się ze śmiechu]: - Nieee, nie rozumiesz! Szóstki to znaczy po sześć punktów! [1]

No, i dobrze było! Wręcz rewelacyjnie. Ile już tych medali poszło? Dwa? To niech będzie i trzeci - za prognozę i samopoczucie.

__________________________________________

[1] Sześć punktów to 30%, czyli minimum żeby w ogóle zdać maturę.