Teflon

I kolejny dzionek przeleciał między palcami. Bieganina trwa: szukanie i dopytywanie się u belferstwa czy oceny już wstawione, czy ten i ów zagrożony wybronił się, czy jeszcze walczy, czy może poległ z kretesem. Wysłuchiwanie bambini przybiegających z radosnymi wieściami, że "zdają", że "nie będą mieli jedynki z tego i tamtego". Pocieszanie, osuszanie i zbieranie do kupy załamanych, że znowu im się nie udało zaliczyć swojej przedmiotowej zmory. Telefony od i do rodziców. Pisanie uzasadnienia oceny niedostatecznej dla jedynej mojej ofiary w tej klasyfikacji. Wyjaśnianie spraw sknoconych przez innych [1]. 

Teflon wprawił mnie w autentyczny podziw. Takiej umiejętności błyskawicznego stworzenia kłamstwa z zaskoczenia, w tempo, z wyczuciem sytuacji (przestrzeni), bez mrugnięcia okiem, ze szczerym  patrzeniem prosto w oczy i to jeszcze tak, żeby literalnie nie było to kłamstwem - nie spotkałem wiele razy, może nigdy. Chłopak raczej nie zdaje sobie sprawy jak bardzo się z tą zdolnością odkrył. Zrobił tym na mnie zbyt wielkie wrażenie, żebym łatwo zapomniał. A do matury jeszcze daleko...

* * *

Obserwacja statystyki bloga prowadzi do nieuchronnego wniosku: z wolna męczę i wypłaszam czytelników bloga. Cóż, nie darmo uczniowie juz dawno stwierdzili, że jestem "okrutną piłą". Zzzippp, zzziiiiippp! I tak piłuję sobie słupki czytelnictwa.

_____________________________________________

[1] Jak to się stało, że uczeń wciąż nie ćwiczy, choć zwolnienie z WF miał tylko do marca? Gdybym przypadkiem o tym nie usłyszał i, nauczony doświadczeniem naszej tratwy Meduzy, się tym nie zainteresował, to by nie wiem co było - pewnie jak zwykle awantura i opieprzanie tych co są akurat pod ręką. A tak - na szczęście wszystko się wyjaśniło. I jak zwykle jedna z paru osób wychodzących poza zakres swoich obowiązków naprawia błędy innych. Dlaczego? Z poczucia odpowiedzialności.