Dr Juggernaut of Cambridge

Młodzież wychodzi ze szkoły na boisko. Wuefistka wolnym, spacerowym krokiem oddaliła się może na kilkanaście metrów od drzwi, kiedy z lezącej za nią kolumno-gromady rozległ się dramatyczny krzyk:

"Pani tak nie leci!".

* * *

Na godzinie wychowawczej Trocki założył kask motocyklowy i badał na sobie uderzenia kolegów (w ten kask oczywiście). Przywiódł mi na myśl Juggernauta z X-Menów. Niestety, nie czuję się profesorem Xavierem. Co gorsza nie jestem nim. A mam ich wychowywać. Paradne.

* * * 

Wpadła z odwiedzinami absolwentka sprzed kilku lat. Pogadaliśmy sobie miło - jak zwykle kiedy się widzimy. O tyle jest to zabawne, że ja jej nie uczyłem (tylko jej siostrę), za to kolega Latający Kolejarz, który ją uczył, dowiedział się dziś ode mnie, że była właśnie jego uczennicą. 

Miło usłyszeć jak się dziewczynie układa. Zjeździła już naukowo kawał świata, szykuje się do doktoratu na Cambridge. Kurczę... jeszcze kilka lat temu mieliśmy takich uczniów, a teraz... Cóż, w rankingu zamiatamy brzuchem po lotnisku.

Jak rozmawiam z absolwentami, którzy robią takie kariery, mam pewne poczucie żalu i jakiejś zazdrości. Nie tego, że studiują za granicą, robią doktoraty itp., zupełnie nie! Lecz tego, że mieli w sobie dość śmiałości, siły, energii, bądź przebojowości by podjąć takie wyzwanie. Zazdroszczę im tych cech, na których mi nigdy nie zbywało. Lękowe wychowanie udało się moim rodzicom wybornie. Powinni za to medal mistrzowski dostać.