Rodzic wie lepiej...

Rodzic wie najlepiej co jest dobre dla jego dziecka. Często występuje to w wersji: "Matka wie najlepiej...". Stare, znane, przyjmowane w zasadzie przez aklamację.

A jednak trudno oprzeć się wrażeniu, że jest jakiś odsetek przypadków, w których powyższa zasada nie sprawdza się.

Dziecko wyraźnie ma trudności z jakimś przedmiotem. Nauczycielka ma poważne podejrzenia, że przyczyną mogą być tzw. Specyficzne Trudności w Uczeniu, np. dysleksja, dysortografia, dysgrafia bądź dyskalkulia. Wobec tego nauczycielka sugeruje przebadanie dzieciaka przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną w celu zweryfikowania tych podejrzeń. Jeśli faktycznie ma STU, to będzie można na podstawie opinii poradni pomóc mu inaczej z nim pracując. Jeśli poradnia stwierdzi brak STU, to będzie się szukało innych przyczyn trudności w uczeniu się, aż w końcu znajdzie się je i spróbuje dzieciakowi pomóc.

A tu rodzic nie chce slyszeć o przebadaniu jego dziecka, a więc przekreśla możliwość udzielenia mu pomocy. Bo nauczyciel nie ma instrumentów pozwalających mu diagnozować trudniejsze przypadki; odcięty od pomocy specjalisty zostaje pod ścianą. Rodzic nie zgadza się na powołanie zespołu do spraw pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla jego dziecka i klops. Żadne argumenty nie trafiają - rodzic wie lepiej.

Tylko dziecka szkoda.