Za kark i do ziemi, do ziemi. A potem ewentualnie luzować po troszeczku

Nienadzwyczajnie zaczyna mi się tydzień. Klasa, koleżanka z pracy, korespondencja - ręce opadają.

Opieprzyłem moją klasę, jak rzadko którą. To pewnie czwarty raz w karierze. Ich obijanie się na moich lekcjach wyprowadziło mnie z równowagi. W zeszłym tygodniu już się zanosiło, ale dałem sobie na wstrzymanie, że to może pogoda, wytrącenie z rytmu emigracją z powodu mrozu itp. Ale dziś to samo - kilka osób słucha, reszta gada, zeszytów nawet nie wyjmie, bawi się komórkami, słucha muzy, poleguje na ławkach, generalnie zlewka totalna tego co robię. A jak na dźwięk dzwonka w pół mego zdania zaczęli się zbierać do wyjścia, to mi puściło. Poszła inwokacja do... no... powiedzmy, że Jasnej Anielki ;-) i dobitnie wygarnąłem im co myślę o takim zachowaniu i jak będą prowadzone lekcje, skoro mój dotychczasowy sposób im nie odpowiada. 

Czuję frustrację, że nie potrafię dotrzeć do nich dobrym słowem. Że moją życzliwość i zaangażowanie w tłumaczenie tematu traktują jako słabość i dyspensę od pracy. Jeszcze na dodatek DNiB wyraziła zdziwienie że oni u mnie nie pracują, bo przecież u niej to starają się. Wspaniale coś takiego mi poprawia nastrój. 

Wiem dobrze, że nie jestem zamordystą i preferowana przez nią taktyka "prowadzenia klasy na bardzo krótkiej smyczy" jest dla mnie nieosiągalna. Czuję niesmak kiedy muszę sięgać po represje i wymuszać takie czy inne zachowania. Mam wtedy poczucie, że ponoszę właśnie jakąś klęskę, odczuwam dyskomfort, że pracuję z ludźmi którzy zmuszają mnie do takich zachowań. Wiem też, że to moja wina, bo jeślibym od razu wziął ich "za pysk", to pewnie na lekcji byłaby cisza i praca. Ale ja tak nie lubię traktować ludzi. I pewnie dlatego nie powinienem być nauczycielem. :-(

A skąd tytuł posta? To cytat z instrukcji, jaką dostałem od ówczesnej dyrekcji, kiedy przyjmowała mnie do pracy.