Kadet Biegler

Mam wrażenie, że w tym tygodniu dzieje się troszkę za wiele. I to tylko patrząc na zaanonsowane atrakcje. A przecież jeszcze za węgłem zwykle czają się różne niespodziewanki, czyhające stosownej chwili, żeby znienacka kopnąć nas w dupę z tym niezrównanym wyczuciem momentu, kiedy akurat pragnęlibyśmy choć trochę odsapnąć.

Z mozołem brnę przez sprawdzanie prac, staram się oddać je wszystkie przed długim weekendem, a że ostatnio trochę mi się spiętrzyły, to ciężkawo jest. Treść - załamka. Z tego co tłumaczyłem tym ciubarykom na lekcji prawie nic nie ma. Zupełnie jakby nauczyciel lekcji nie prowadził, tylko z piersiówki gorzałę golił za mapą schowany. No ale co się dziwić, jak im się nie chce na lekcji czegokolwiek zanotować.

Dziś mieliśmy radę, na której miały być przedstawiane wyniki klasyfikacji klas trzecich, które w najbliższy piątek idą sobie z Bogiem. Roboty, przy sprawnej organizacji - na jakieś dwa, trzy kwadranse, przy naszej - 1,5 godziny. I tak nieźle. Kiedyś, jak Dyrekcja miała akurat fazę, to rada tylko mojej klasy trwała 2 godziny.

Naiwniakom wydawało się, że po omówieniu klasyfikacji będziemy mogli się rozejść. No, jakby wczoraj w tej szkole zaczęli pracować, doprawdy. Dyrekcja miała w zanadrzu atrakcje którymi sypnęła, żeby nam czas na następne 2 godziny zająć.

Okazało się, że musieliśmy być świadkami kolejnego starcia Dyrekcji i Ostoi (oporu przeciw tyranii, rzecz jasna) piastującej zaszczytną i odpowiedzialną funkcję przewodniczącej Klubu im.Turkucia Podjadka. Niestety w kategoriach umiejętności wojennych, to było spotkanie kadeta Bieglera z księciem Wellingtonem. Nie to miejsce, nie ten plan bitwy, nie to... ech... wszystko. Jeśli efektem bitwy jest dostarczenie amunicji przeciwnikowi, to chyba trudno mówić o sukcesie, zwłaszcza kiedy dla świadków ten rezultat jest oczywisty, a sam kadet Biegler dowie się o tym zapewne w przyszłym tygodniu, miesiącu, kwartale. Ostoja wyszła à la MacArthur (Jeszcze tu wrócę!) a Dyrekcja bezradna siedziała i dopytywała się wokół co dalej zrobić.

Niestety, ale dyrektor musi umieć pokazać kto tu rządzi, albo się pakować. Są chwile, kiedy powinien potrząsnąć personelem i zademonstrować kto tu jest szefem. Ludzie potrzebują poczucia bezpieczeństwa, że ktoś tym interesem kieruje i w razie potrzeby mają się do kogoś pełnomocnego zwrócić. Marynarz dużo lepiej pracuje, kiedy wie że na mostku jest opanowany kapitan a nie ciocia Klocia choleryczka.

Przypomina mi to wszystko jako żywo klimatem sceny sprzed wielu lat, kiedy kończyła się kadencja poprzedniej dyrektorki. Wtedy też rzuciły się na nią jej przeciwniczki, z równym zapałem przerabiające co się da na zarzuty i pretensje. Ale Mamuśka miała jednak format szefa i wyglądało to jak bambusowe sampany atakujące z łuków fregatę z baterią 18-funtówek na każdej burcie.

Wg mnie recepta na wojnę jest prosta: jeśli nie ma bezwzględnej konieczności, to nie zaczynać, jeśli nie ma się pewności, że się przeciwnika rozjedzie pierwszą, a najwyżej drugą szarżą.